Siz de fark ettiniz mi? İnsanlarla aramızdaki ilişkiler o kadar dijital bir boyut kazandı ki arkadaşlarımızla, annemizle veya bir başkasıyla yüz yüze konuştuğumuzda mimik kullanamaz olduk; kendimizi, duygularımızı yansıtamaz olduk. Anlatmak istediklerimizin yanına bir de emoji koymak istedik çünkü kendimiz bunu yapamaz olmuştuk. Şimdilerde emojinin her hali telefon ekranlarından sanki tam da her duygumuzu yansıtacak şekilde bizim için(!) eklenmiş durumda.
Hatta durum o kadar ilerledi ki artık herhangi biriyle herhangi bir koşulda yüz yüze konuştuğumuzda heyecandan dilimiz tutuluyor, ne söyleyeceğimizi mesajlaşırken telefon ekranının arkasından dakikalarca nasıl afili cümle kursam diye düşünürken burada o fırsata sahip olamıyoruz ve bunun bizlerde oluşturduğu yan etki de iletişim kurmak istememek oldu sanki.
Bir önceki yazımda insanlarda oluşan tahammülsüzlüğe kısaca değinmiştim, ben bunun teknolojinin her fırsatının; her an önümüzde bizim için çaba sarf etmeden hizmetimize sunulmuş olmasından kaynaklandığını düşünüyorum. O kadar alıştık ki kolay yoldan istediğimize şıp diye ulaşmaya, sanki hayattan bir o kadar da soyutlandık böylece. Artık alışverişe bile kendimiz gitmiyoruz, yapacağımız her iş parmağımızla bir tık yapmak kadar uzağımızda, dışarı çıkıp bir insana, bir hayvana herhangi bir canlıya temas etmiyoruz, e hal böyleyken biz bu kadar rahatlık halindeyken herhangi bir zorluğa tahammülümüzün olmaması, sizce de çok doğal değil mi? Her gün bir yenisi çıkan teknolojinin sonsuz fırsatları bazı şeyleri de beraberinde götürüyor. Tabi ki güncel şartlarda bu fırsatlardan yararlanalım ancak düşünmekte fayda var. Düşünün ki şu zamanda sokaktayken bile elimizdeki telefona bakıyoruz yanımızdan yüzlerce hatta binlerce insan geçiyor, o anda gözlerimizle de olsa temas ettiğimiz insanlardan bile ne kadar çok şey öğrenebileceğimizin farkında olmadan yürüyoruz. Bu yazı da açıkçası kendimde duyduğum ve çevremde de gözlemlediğim eksikliklerden ortaya çıkmış oldu. Tıpkı kredi kartlarındaki temassız ödeme gibi temassız hayata geçtik…
“…Sonuçta çok fonksiyonlu bir simülasyonu hayatın yerine koymaya çalışıyoruz. Hayat fonksiyonlardan ibaret değil, çok daha fazla şeyle şekilleniyor ve temeli öngörülemez sürprizlerle dolu.”
Gökhan Özcan