Dans Eden Ev (Frank Gehry)

Mimarlığın sınırları var mıydı? Aynı mı olmalıydı binaların görüntüleri, hep kutu gibi mi olmalıydılar? Peki sınırların ötesinde yapılar da var mıydı, kendi kimliğini kazanabilmiş; adeta “Ben burdayım” diye kendini gösteren.

Evet, Frank Ghery Dans eden eviyle bunu başarmıştı. “Biçim işlevi takip eder” anlayışından tamamen kopup kendine sınır koymamıştı. Dikdörtgen kalıpları, benzeyen sistemleri kullanmayı reddedip kendi biçimlerini yaratmayı seçmişti. Bu da onu hayranlıkla örnek alınan bir mimar yapmıştı.

Biraz da Dans Eden Bina’nın nasıl ortaya çıktığından bahsedelim. Bu yapı, 2. Dünya Savaşı sırasında bombalanma sonucu tahrip olan bir evin yerine, sigorta şirketi Nationale-Nederlanden tarafından Frank Ghery’ ye inşaa ettirilmiş. Hollywood’un 1930’lu yıllardaki ünlü dans eden çifti Fred Astaire ve Ginger Rogers’ı andırdığı için binaya ‘Dans Eden Ev’ ismi verilmiş.

Dans Eden Ev, iki gövdeden oluşmuş. Birinci gövde eğimli bir biçim ile oluşturulmuş ve cam malzeme kullanılmış. İkincisi gövdede ise nehre paralel olarak ilerleyen, dalgalı bir form kullanılmış. Mimarın oluşturduğu bu dalgalı form ve pencerelerin tek bir doğrultuda hizalanmayarak oluşturulması, binaya sabit duran bir form değil de sanki hareketli bir yapıymış hissi vermiş. Binanın zemin katında şehirdeki insanların vakit geçirebilecekleri kafeler, ikinci katından yedinci katına kadar ofisler, en üst katında da şehrin panoramik manzarasının görülebildiği bir restoran yapılmış.

Frank Gehry, alışılmış düzenin dışına çıkarak kendi fikirlerini yapısının üzerinde göstermiş, mimarlık dünyasında bu yeni fikirlerle örnek bir karakter oluşturmuştur. Sıradanlığın yerine özgünlüğü seçerek kendinden sonra gelecek olan mimarlara da bir ışık tutmuş, onların yolunu aydınlatmıştır.