Gazetede 3.sayfa Büyük harflerle bir haber; O öldü, Aslolan diyarına göçtü. Siyah maske, beyaz kefen Hayat ve memat Toprak kara ve soğuk Mezar çok dar, içerisi boğuk! Kara toprak ve ben İlk gece yalnızlık ve korku Bedenim var ama cansız Sözlerin hepsi muhatapsız Güneş tepede, etrafta sesler var! Mezar genişlemiyor, hep mi böyle dar? Omzumdaki […]
Bu ismi sanırım ilk kez Gülen Gözler filminde duymuştum. O zamanlar insan “gerçekte kim bu?” gibi soruları çok sormuyor sanırım. Yine de kime sorsak en azından duymuşluğu vardır. Benim de geçen gün youtube üzerinden dinlediğim bir tartışma programında tekrar karşıma çıktı. Laf arasında Vecihi Hürkuş ‘un kısaca hayat hikayesinden bahsetti. O an garip bir şekilde
Nasıl ve nereden başlasam bilmiyorum. Ama şuradan başlayayım. Hayat şartları maddi sıkıntılar derken belli başlı şeyleri yazıp rahatlamak istedim belki de. Ben Seda. Doğma büyüme Ankaralıyım fakat Ankara’yı oldum olası sevmedim. Daha doğrusu anneannem vefat ettiğinden beri sevmiyorum. Tek dayanağım anneannem. Gittiğinden beri toparlanamadım sanırım. O benim için bir anne figürü, o benim için bir
Sürekli birilerini tatmin edebilmek için ya da birileri benim hakkımda iyi düşünsün diye yaşıyoruz. Annemizi, babamızı, akrabalarımızı, öğretmenimizi, arkadaşlarımızı… Kendi mutluluğumuzu hep arka plana atıyoruz. Ben nasıl daha iyi hissederim değil, ben bunu yaparsam benim hakkımda ne düşünürler, ne söylerler diye hareket ediyoruz. Bu mu acaba önemli olan? Bu hayatı biz yaşarken neden sürekli başkalarının
