DAĞINIK ŞİİR

Olmayan bir düzen içindeyim, kayboluyorum,
içim paramparça, dağıldım, toparlanamıyorum.
Yaşamak isterdim, seninle, senin gölgende
Gurbet, hasret hissemize düşmüş kaderde.
Haşa! Haddime değil, şikâyet etmiyorum,
Bir köşede sessizce kadere naz ediyorum.

Kaç zaman oldu, kaç bahçenin gülü soldu,
Habersizim olanlardan, kendimle barışamadım
Kalabalıklardan uzak, sessizliğe ve hiçliğe yakın
Sensizlikle baş başa yokluğuna alışıyorum.

Bir âlemdin sen, ben sana hasret,
Elimde inceden bir elek,
Bulutlar fısıldıyor, haykırarak; sabret
Dilimde sabrı zikir zikir çekerek.

Bir sönük güneş, bir ay ve uzunca yol
Kargalar ninnileri sessizce söylüyor,
11 ana burç; biri kırık kökü yamalı.
Vazgeçin!
sormayın, sorgulamayın ey insanlar;
Anlatılacak gibi değil, bir nişanım birde kapanmayan bir yaram var.

içimde bir alemin eksikliği,
Uzaklaşmam gerekiyor,
Bu bir gidiş değil, kaçış.
Eksik, tanımlanamaz ve anlatılmaz.

Zamanın tamamlayamayacağı bir 46,
Takvimlerin eksik kalacağı bir 47,
Sade ve eksik, sensizlik şiiri;
Birin, bir-çok günün tamamlanamaz ve eksiltili.

Bu dünya bize fazla, biz eksiğiz.
Bu cağ bize göre değil Ya RABB!
Kendine yetemeyen insanlarız;

Özledik,
Ben değil hepimiz,
Çaresiz,
Kimsesiz,
Hepimiz,
Ama hepimiz,

Özledik…

Sen hep iyi ki vardın!

Sen hep iyi ki vardın…